Synagoga (Bóżnica) – z zespołem budynków, ul. Bożnicza i Elektrowniana
Żydowska Gmina Wyznaniowa w Słupcy powstała w latach 1865-1866 decyzją Kaliskiego Rządu Gubernialnego. Zespół bóżniczy, miejsce kultu słupeckich Żydów, zachował się do dnia dzisiejszego w pierwotnych granicach założenia. Składał się z bóżnicy (świątyni), mykwy (łaźni rytualnej), domu rabina, domu modlitwy, ubojni rytualnej, domu rzezaka i budynków gospodarczych. Społeczność żydowska zaczęła napływać do miasta w 2 poł. XIX w. Kres wspólnym dziejom położyła II wojna światowa. W wrześniu 1939 r. Słupcę zamieszkiwało niewiele ponad 1000 osób pochodzenia żydowskiego. Po wkroczeniu Niemców do miasta rozpoczęły się prześladowania i eksterminacja społeczności żydowskiej. Zamknięto synagogę, którą wcześniej splądrowano i sprofanowano. Przeznaczono ją na stolarnię, magazyny oraz na mieszkania. Słupeccy Żydzi zostali wywiezieni przez hitlerowców w lipcu 1940 r. do obozu przejściowego w Rzgowie, Świątnikach, Grabienicach i Zastrużu, stamtąd w 1941 r. przetransportowani m.in. na Lubelszczyznę (Izbica n/Wieprzem). Część z nich została zamordowana jesienią w 1941 r. w lasach niedaleko Kazimierza Biskupiego. Ulegli eksterminacji w gettach i obozach. Podzielili losy ponad 3 milionów polskich Żydów i tylko nieliczni z nich przeżyli tragedię Holocaustu. Po wydarzeniach „marca” 1968 r. wyjechali do Izraela.
Od roku 2005 właścicielem kompleksu stała się Gmina Żydowska Wrocławska, obecnie nieruchomość należy do prywatnego właściciela.
6. Miejska Trasa Turystyczna tablica_boznica
