Cmentarz obozowy
Z chwilą wybudowania w 1915 r. przez Niemców obozu dla jeńców z frontów I wojny światowej w północno-wschodniej części obozu zlokalizowano cmentarz obozowy. Zajmował powierzchnię ok.0,4 ha, po zakończeniu I wojny światowej 1918 r. powiększony został do 0,8 ha już przez polskich administratorów. Nieznaczne dziś, rytmicznie rozłożone pagórki ziemi cmentarza kryją mogiły pochowanych tu jeńców i internowanych. W grobach zbiorowych i indywidualnych pochowano około 8000 jeńców i internowanych różnych narodowości i wyznań.W latach 1915-1918 zmarło 506 żołnierzy Armii Rosyjskiej – Rosjan, Ukraińców, Polaków i ich sojuszników innych narodowości; żołnierzy francuskich ekshumowano w lipcu 1923 r. i ich doczesne szczątki w 44 metalowych trumnach wróciły do Francji. W latach 1919 – 1921 na cmentarzu pochowano w zbiorowych mogiłach blisko 7000 jeńców – żołnierzy Armii Czerwonej różnych narodowości zmarłych wskutek epidemii; w latach 1920 – 1923 na cmentarzu pochowano około 500 jeńców, internowanych i ich rodzin oraz osób cywilnych w tym: żołnierzy Ukraińskiej Halickiej Armii, internowanych żołnierzy sojuszników Wojska Polskiego w 1920 roku, armii Ukraińskiej Republiki Ludowej, sojuszniczych formacji rosyjskich i kozackich rosyjskiego korpusu gen. N. Bredowa /1920/, Niemców – cywili. Dzisiaj jedynie obelisk z prawosławnym krzyżem – świadek tamtych wydarzeń – stoi na straży obozowego cmentarza. Warto zatrzymując się tutaj -wspomnieć tych, którzy tworzyli bolesną historię tego miejsca na przestrzeni kilkunastu lat istnienia obozu jeńców i internowanych.
